woensdag 30 juni 2010

Hoeveel tranen passen er in een week?



Maandag, D-day.
Na een redelijke nacht al vroeg wakker met meteen weer spanning in mijn lijf. Afgesproken met 4 collega's op een parkeerterrein om gezamenlijk van daaruit naar de plaats te rijden waar HET gesprek plaatsvindt. Het gesprek waarin we de mededeling krijgen of het blijven wordt of vertrekken na de reorganisatie. Een voor een kwamen we aan de beurt, de tijdstippen waren vooraf bekend. De eerste kwam naar buiten.....slecht nieuws. De moed zakte ons in de schoenen en de spanning nam toe en natuurlijk waren er tranen. En toen mocht ik....GEPLAATST, maar wel naar een andere locatie. Opgelucht, maar niet echt blij want het voelt ook een beetje als roulette en je deelt het verdriet van je collega's.

Dinsdag.
Er mag weer een groep op audiëntie, en wij zitten op het werk gespannen bij de telefoon. Een voor een komen de telefoontjes binnen, allemaal goed nieuws. Het is wachten op de laatste, mijn collega J. die mij bij de hand heeft genomen toen ik 26 jaar geleden begon bij dit bedrijf en me de kneepjes van het vak leerde. Van meet af aan was daar die klik en met enige regelmaat kruisten onze wegen elkaar tijdens ieders individuele carrières. De laatste jaren waren weer werkzaam op hetzelfde kantoor. De klok liep door, we wisten dat hij het gesprek moest hebben gehad, maar de telefoon bleef stil. De spanning steeg en we kregen steeds meer het vermoeden dat het niet goed zat. De tijd kroop voort en toen kwam de eerste collega terug die met tranen in haar ogen vertelde dat J. te horen had gekregen dat hij boventallig is. Even later kwam hij zelf en weer waren er tranen, die van hem, die van de collega's en die van mij. Veel meer kun je ook niet doen. Er is een blik, een knuffel en die traan de rest is stilte en het gevoel van onrechtvaardigheid.
's Avonds kreeg ik een telefoontje van een van de begeleiders van het verzorgingstehuis van mijn vader. Zij vertelde dat een van de medebewoners, uit de groep van zes, was overleden. Afgelopen zondag had ik nog stiekem mijn hoofd om de hoek van zijn kamer gestoken want het ging niet zo goed en nu was het voorbij en ook dat raakte me. VRIJDAG is de begrafenis en daar wil ik met mijn vader graag even naartoe.

MORGEN, is het 1 juli, de geboortedag van mijn moeder, de eerste zonder haar en dus gaan mijn gedachten terug in de tijd, naar begin februari van dit jaar. Het telefoontje van zusje, ik moest maar snel komen, want het ging niet goed.
Het ging al jaren niet goed met haar. Stukje bij beetje raakte zij zichzelf en wij haar kwijt en volgden er jaren van afscheid nemen. Afscheid van de moeder die ze ooit was, lief en zorgzaam.
Acht weken voor haar overlijden stopte ze met eten, van de een op de andere dag. Ze was er klaar mee, "ik wil niet meer, laat me toch" liet ze ons weten. En we lieten haar, hoe moeilijk en onnatuurlijk dat ook voelde, en was het wachten op het einde. We hebben om de beurt nog twee dagen bij haar gewaakt, zagen haar strijd, en namen afscheid, ieder op ons eigen manier. Toen ik op zaterdagochtend mijn broer kwam aflossen zag ik dat het nooit lang meer kon duren en een paar uurtjes later zag ik haar langzaam vertrekken. De ontspanning in haar lichaam en de rust in haar gezicht.
En ik, ik heb me al die jaren nooit gerealiseerd dat het zo'n groot gemis zou zijn.


 

17 opmerkingen:

  1. Pffff. Daar ben ik even stil van. Sterkte Karin!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een ellendige week is dit voor je. Vreugde en verdriet kunnen elkaar soms kruisen. Fijn dat jij nog werk hebt, maar triest voor je collega's.

    En het gemis van je moeder blijft altijd. Ik ben nu alweer 5 jaar "wees", en heb er ook nog steeds moeite mee.
    En ik heb zaterdag ook een crematie, mijn buurvrouw is maandagavond overleden.
    En zo neemt het leven steeds een andere wending in je leven.

    Sterkte met alles en een dikke knuf, Lia

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach wat een verdriet en hoe moeilijk is het om zelf blij te zijn als anderen slecht nieuws krijgen. Sterkte.
    Ik denk dat je moeder trots is op jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een rarigheid en narigheid allemaal...
    En wat een raak lied van Karin Bloemen.
    Heel veel sterkte morgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Fijn dat je mag blijven, dat is een zorg minder. Maar ook zo dubbel hè, omdat goede collega's van je dus wel gewoon weg moeten, alsof ze een nummertje zijn en over de houdbaarheidsdatum..
    Ik las al in je reaktie (of die van je zus) dat morgen ook zo'n beladen dag voor jullie is. Een dag waar je nu altijd met weemoed doorheen moet. En vooral die eerste keer is haar lege plek dan zo groot, ookal wilde ze zelf niet meer, dat wil niet zeggen dat je haar dan ook minder mist.
    Dus voor morgen een dikke knuffel voor je!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ja, hoeveel tranen kan een mens laten? En toch zal je ook hier kracht voor krijgen. Fijn dat jij wel kan blijven zij het op een andere locatie.
    En morgen zal ik aan je denken: jullie aan je moeder en wij aan onze vader. Je kan het je van te voren ook niet voorstellen hoe het is zonder je ouders. Je ervaart het pas als je het meemaakt en en ook dat ervaar je pas hoe diep verdriet kan gaan. Knuffel voor jou en je zus!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Pff wat een heftige week! Veel sterkte!
    groetjes, Erna

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lieve Karin heftig allemaal...heel veel sterkte meid !! ook op je nieuwe werkplek.............ik heb gisteren de hele dag in het ziekenhuis gezeten met mijn moeder..ze is gevallen......ze heeft haar sleutelbeen gebroken...en heeft heel veel pijn.....en kon gisteren haar bed niet uit...gelukkig vandaag weer wel...maar ze heeft morfine voor de pijn gekregen...wat een getop he! 82...en dan dit...ik hoop dat ze erdoor heen komt....moet er niet aan denken...bah !!..ik ga zo even naar haar toe....kijken hoe het gat heb vandaag gewerkt...nou meid kop op !!! liefs van mij......enne hij is weg...de woord dinges zeg maar !!! maar waar blijf je nou??


    Kus van mij............sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hihi, wat een muts ben ik...heb je eerste bericht helemaal overgeslagen en alleen naar de reacties van die daarvoor gekeken...
    Maar wat een heftige week heb je achter de rug zeg, pfff.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hij is nu echt weg......en ik ook..........hahaah!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik weet niet wat te zeggen bij zoveel tranen, ik sla even een arm om je heen en leg een pakje zakdoekjes op tafel..
    Warme groeten, Corine(THUIS)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. heel veel sterkte morgen, herinneringen ophalen, lachen en huilen....dat ligt soms heel dicht bij elkaar, lieve groet

    BeantwoordenVerwijderen
  13. ik ga NIET op dat pijltje drukken....*SLIK*...wat een liedje is dat zeg!!
    Maar meiske....*DIKKEKNUFFEL*........wil je eigenlijk toch ook wel een klein beetje feliciteren, met het feit dat je je baan behoudt maar misschien wel méér met feit dat je een groot hart hebt, en dat je een waardige dochter voor je mama was.........voor jou en zusje....een dikke kus!

    Liefs,
    Lynda

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Pfff ik zit hier te janken, wat een verhaal....enne dat liedje daar ga ik niet naar luisteren , das te .
    Dikke knuffel van mij en ik sluit me bij bovenstaande aan...xx

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik zit hier met tranen in mijn ogen je berichtje te lezen. Heel veel sterkte vandaag. De eerste verjaardag van je moeder zonder haar. Poeh dat zal geen leuke dag zijn!
    Heel toevallig ken ik ook iemand die aankomende vrijdag begraven gaat worden maar denk dat het te toevallig is dat het dezelfde persoon is. Sterkte ook voor vrijdag voor jou en je vader.
    Een hele dikke knuffel
    Liefs Michaja

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Zo kun je ook niet echt blij zijn met je baan.

    Bij Margot heb je een gedicht achtergelaten, hier voor jou:

    Je leven ging voorbij
    we drogen onze tranen
    wat achterbleef is enkel een cocon
    terwijl de avond valt
    het stiller om ons wordt
    vlieg jij als een vlinder verder naar de zon

    Wat overblijft voor mij
    zijn de herinneringen
    aan wat je hebt gedaan
    aan zoveel lieve dingen
    al vlinderde je weg
    toch blijf je hier bij mij
    want de liefde tussen ons
    gaat nooit, nee nooit voorbij

    Gedicht van Marianne Busser & Ron Schröder

    Heel veel sterkte en liefs, Claudia

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk een berichtje! Tot de volgende keer.