I GOTTA FEELING......

Fijne dagen!!!!

Sure we can

Maar niet altijd!

Beste mijnheer/mevrouw TNT,

Afgelopen maandag vond ik het volgende bericht in mijn mailbox:

Per post is bij ons een kapotte enveloppe aangekomen. Je briefje zat in de enveloppe, maar de chunk Bumps Zwart was eruit verdwenen. Heel vervelend, maar ik kan dus de chunk niet omwisselen.

Ik kan u verzekeren dat ik daar goed ziek van was. En boos, boos omdat dus blijkbaar iemand aan mijn spullen had gezeten. Toen ik dit in mijn omgeving vertelde werden er hier en daar wat schouders opgehaald. Ook al eens meegemaakt, TNT zeker, ik was stomverbaasd. Het is dus vandaag de dag niet meer vanzelfsprekend dat, wanneer je van je huisadres iets in een envelop stopt en dit vervolgens in de TNT brievenbus ter verzending deponeert je ervan uit mag gaan dat je zending ook ongeschonden op de plaats van bestemming komt. Nee, ik moet er dus voortaan rekening mee houden dat de medewerkers van de TNT niet te vertrouwen zijn en daar waar ze denken iets aan te treffen wat ze bevalt, ze zonder schroom zo’n envelop open maken. Vervolgens wordt hij (de lege envelop) nog wel netjes bij de geadresseerde afgeleverd, dat dan nog wel.

Het kan toch niet zo zijn dat we dit met z’n allen maar normaal moeten vinden. Ik kreeg zelfs een advies voor toekomstige zendingen: stuur dit dan terug in de originele verpakking, luchtkussen enveloppe of als pakket dan komt het zeker goed aan. Hieruit blijkt dus dat we ons daar maar op voor moeten bereiden, het is een normale zaak dat in andere gevallen je zending niet heelhuids aankomt.

Dat kan dan wel zo zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat dan ook zo maar accepteer. Wat gebeurd is kan ik niet meer terugdraaien. Ook zal ik dus niet de eerste zijn die dit bij u onder de aandacht brengt, maar ik denk wel dat er voor u een taak ligt om hier iets aan te doen zodat wanneer ik weer eens iets met TNT wil versturen met de vraag of ik ervan op aan kan dat alles keurig kan worden afgeleverd, u met recht kunt zeggen “sure we can”. Tot die tijd zou ik de slogan maar even achterwege laten, want mijn vertrouwen in u heeft een aardige deuk opgelopen.

Met vriendelijke groet,

Het waaide net iets te hard

Jaarlijkse controle

Vanochtend weer de jaarlijkse mammo gehad en dat is altijd weer een feestje. Dat apparaat moet echt een uitvinding van een kerel zijn, maar het schijnt nog steeds niet anders te kunnen dan op deze manier. Daar komt nog bij dat ze altijd vreselijk hun best doen om de "nietjes", die in mijn rechterborst zitten op de plaats waar destijds de tumor is verwijderd, keurig op de foto te krijgen, maar aangezien die aan de rand van mijn borst zit en ik een A-cupje heb, gaat dat telkens weer gepaard met heel veel trek en duw werk. Ik moet er dan meteen bij zeggen dat het ook afhangt van de verpleegkundige die het uitvoert. De laatste keer dacht ik op enig moment dat ik flauw zou vallen, zo hard werd er aan m'n, door de bestraling nogal zeer gevoelige, tiet getrokken. En als klap op de vuurpijl riep ze me toen  terug vanuit de wachtkamer omdat "het niet goed was". Nou dan zakt de moed je in de schoenen als je dat hoort, maar ze bedoelde dat de FOTO niet was gelukt, dus of we nog eens aan de slag konden, welja natuuuuurlijk, graag zelfs.

Maar vandaag liep dat allemaal soepel. Ik zou "samen" met Floor zijn gegaan, maar zij moest toch eerst een afspraak maken en die staat inmiddels gelukkig voor a.s. dinsdag gepland. Nu nog zorgen dat ze hem niet vergeet. Ik trof  een hele lieve verpleegkundige die zeer voorzichtig (voor zover dat mogelijk is, want dat ding moet geplet of je nou wilt of niet) te werk ging. Mijn rechterborst moest wel weer drie maal opnieuw, want ook zij wilde de nietjes in beeld krijgen.

Daarna nog even snel bloedprikken, en natuurlijk ging dat ook niet meteen goed. Dat blijft een crime bij mij, maar mijn oude klasgenootje deed vreselijk haar best om het zo aangenaam mogelijk te laten verlopen, met een heel dun naaldje, maar kon ook ditmaal niet voorkomen dat er twee keer geprikt moets worden en ik met een pracht van een bloeduitstorting rondloop.

Ach, ze hebben allemaal hun best gedaan, na een uurtje had ik alles weer achter de rug en nu maar hopen dat de oncoloog medio december ook nog met goed nieuws komt, dan kan ik weer een jaar vooruit.

SAMENwerken

Ik werk nu sinds ruim een maand op m'n nieuwe stekkie en het bevalt goed. Ik zit lekker in m'n vel ga met plezier naar mijn werk en heb er mijn draai inmiddels wel gevonden. Nou ben ik nogal het type eerst de-kat-uit-de-boom-kijken en inmiddels beginnen me een aantal dingen op te vallen. De meeste vrij onbelangrijk, maar met een ding zit ik nu toch te stoeien.

We zijn op 1 oktober met 6 nieuwe medewerkers op een groep van 11 begonnen. Van die zes komen er 4 vanuit een andere organisatie (fusie) en ik zie hen worstelen met de systemen en werkwijzes. Een is er al omgevallen (heeft twee weken thuis gezeten) en is inmiddels weer voorzichtig aan de gang. Een ander staat op het randje van en wat ik al aan zag komen gebeurde gisteren in het werkoverleg. Commentaar over en weer wat eindigde in tranen bij haar. En alhoewel er in woorden wel begrip voor hun situatie wordt getoond blijft het in daden achter. En tijdens die hele discussie heeft onze leidinggevende zijn mond niet opengedaan. En dat zit me nu dwars. Dus ik denk dat ik morgen maar eens een gesprekje aanga met hem, want ik vind dat we alles op alles moeten zetten om haar aan boord te houden, maar daar is naar mijn mening dan wel een schone taak voor hem weggelegd. Ik heb alleen het vermoeden dat hij dat nog niet (wil weten) weet en zich verschuilt achter de woorden "zo werken wij hier".  Misschien moeten een aantal dingen dan toch maar eens anders vanaf morgen.

De oudste truc ooit....

Maar dan Extra Large uitgevoerd....

We zijn eruit

Met de woorden "Mag IK eens iets zeggen?" verstoorde onderbrak zoonlief vorige week een goed gesprek tussen schoenenboer en mijzelf tijdens het avondeten. Twee hoofden draaiden naar de overkant van de tafel met een vragende blik.

We waren voor de zoveelste keer aan het bedenken wanneer we nou eigenlijk het beste de wintersport konden plannen. In de vakanties hebben we, lees schoenenboer, andere verplichtingen en we waren eigenlijk de mogelijkheden aan het bespreken om toestemming te gaan vragen aan de school voor zoonlief om een weekje buiten de geoorloofde periodes vrij te vragen.

"Ik heb een goed idee" vervolgde hij zijn verhaal en keek daarbij zijn ouders aan de andere kant van de tafel doordringend aan. "Als we nou eens NIET op wintersport gaan!" en laat een ijzige stilte vallen. Twee verbaasde gezichten keken hem aan. NIET, zegt hij die 's ochtends geen tijd heeft om te ontbijten omdat hij niet kan wachten om zijn ski's weer onder te binden en van zowat elke berg naar beneden durft te komen! NIET, zegt hij die we aan het einde van de dag moeten beloven nog een laatste ritje met de slee de berg af naar het dal te mogen maken voordat we ons in het après-ski geweld kunnen storten. NIET zegt hij die sinds zijn geboorte in café "George" boven op de tafel of banken staat te dansen en springen op de Skihut muziek!

"Als we dan eens in de zomer naar het park in Zuid Frankrijk gaan waar we eerder zijn geweest. Ik weet dat dat best duur is, maar dan sparen we het geld van de wintersport erbij en......ik wil weer graag naar een plek waar ik vriendjes kan maken". Twee gezichten kijken vol trots glimlachend vanaf de andere kant van de tafel naar hun zoon om vervolgens elkaar aan te kijken. Ik zie een knipoog en de borden worden leeggegeten. We zijn eruit.

Afgelopen weekend is de zomervakantie geboekt. Ik geloof dat we nog nooit zo vroeg zijn geweest, dus we hebben verrekte lang ruim de tijd om daar naar toe te leven.

*Note: Afgelopen zomer zaten we met ons drietjes in een giga mooi huis in Portugal in the middle of nowhere. Een prachtige vakantie voor alledrie, maar wel een waar zoonlief al die tijd met zijn ouders zat opgescheept, geen kind in de buurt. Ik kan me voorstellen dat hij dat volgend jaar anders wil :)

Twee zielen, een gedachte

Vanochtend zat ik bij de kapper en even later kwam zusje binnen. Toeval? Nee, de ervaring leert dat zulk soort dingen bij ons geen toeval kan zijn.


Je hoort wel eens van die verhalen bij tweelingen, maar dat zijn we niet. Of zusje moet, toen ik via het geboortekanaal een uitweg zocht gedacht hebben nog even een jaar en 9 maanden in de baarmoeder achter te blijven. Al hebben we wel eens samen in een baarmoeder gelegen, maar dan als twee volwassen vrouwen in ’t een of ander welness centrum, maar da’s weer een heel ander verhaal (waar wij dan weer de slappe lach van krijgen).

Nee we hebben het wel vaker, meestal in kleine dingen, dat ik aan haar denk en op hetzelfde moment gaat de telefoon, zij aan de lijn of dat we elkaar tegenkomen en (bijna) hetzelfde hebben gekocht. Maar het gaat soms verder dan dat.

Zo was ik jaren geleden eens over tijd. Schoenenboer liep al rond met een grote glimlach, want hij wist het zeker, ik was zwanger. Er werden al namen uitgezocht, maar ik voelde me daar toch een beetje ongemakkelijk bij. Het was geheel onverwachts en ik gebruikte de pil, dus het kon haast niet. Toen hij vanuit het buitenland ook nog eens in het bijzijn van zijn broer (de man van mijn zusje notabene) belde om te informeren hoe de stand van zaken was vond ik dat helemaal gênant, want zij waren al een hele poos tevergeefs aan het proberen om zwanger te raken. De menstruatie bleef uit, maar uit de test bleek dat er niets aan de hand was, gewoon een keer maandje niet terwijl ik altijd keurig op tijd was. Een paar weken later had zusje GROOT nieuws, ze was zwanger en in die periode dat ik niet ongesteld werd was HET raak geweest. Toeval?

In december 2007 stond zusje onthutst bij mij op de stoep. Ze had van haar lief gehoord dat mijn schoenenboer halsoverkop van het werk naar huis was gegaan, omdat een onderzoek in het ziekenhuis nogal wat paniek teweeg had gebracht. Het knobbeltje in mijn borst zag er niet goed uit er was een punctie gedaan en dus was het wachten op de uitslag. De schrik was groot, ook bij haar en ze liet me weten dat ze net een week of wat eerder ook met een knobbeltje naar de huisarts was geweest, op hetzelfde moment dat ik ineens iets vreemds voelde, maar bij haar was alles gelukkig in orde. Toeval?

Nee daar geloof ik na zoveel voorvallen niet in. Ik ben een heel nuchter mens, heb niets met de Chars en de Derreks in deze wereld, maar dat er IETS is, is me inmiddels wel duidelijk. In ieder geval tussen mij en m’n zusje!

(zoiets als de linker- en de rechterschoen bedacht ik me bij het schrijven van dit stukje)

Disco beat (boxer)

Wegens (enorm) succes 1 week verlengd

Weet je het nog? KLIK KLIK

Waren ze toch helemaal vergeten dat wij in het zuiden DEZE week herfstvakantie hebben! Hoe achtelijk dom kun je als gemeente zijn? Gelukkig ben ik de komende dagen vrij, maar dat betekent dus ook dat er de volgende week (want de boel moet natuurlijk ook weer een keer afgebroken worden gelukkig) weer niet geparkeerd kan worden. Dus nu loop ik sinds 1 oktober al iedere ochtend een halve marathon voordat ik op mijn werk ben. Wel weer gezond om zo de dag te starten, Hmpf. Natuurlijk heb ik er wel even een belletje aan gewaagd, want ik heb natuurlijk wel betaald voor de maand oktober. "Tsja, da's dan jammer, wij hebben er als medewerker van het stadskantoor zelf ook mee te maken" was de dooddoener. En op mijn vraag of ik als betaald vergunninghouder een vergoeding tegemoet kan zien in verband met de extra inkomsten die zij als gemeente nu genereren volgde een hartelijke lach. Tssss.

Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was liet ook de TV het afweten. Niks, nada, niente doet 'ie, dus nu zitten we al een paar dagen naar een schermpje maat pietepeuterig te kijken en dat is in de tijd van plasma en breedbeeld toch weer even wennen. Lief zit in het buitenland en ik kreeg de opdracht om op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde dealer van dat merk (want wij hebben natuurlijk weer een niet standaard merk wat niet overal wordt verkocht) uiteindelijk gevonden in T.ilburg. We kunnen hem brengen, maar ik heb natuurlijk geen flauw idee hoe ik dat ding van de muur moet krijgen. Een schone taak voor manlief wanneer hij morgenavond thuiskomt. Mocht je me de komende dagen tegen komen en je afvragen waarom ik zo met mijn ogen loop te knijpen dan weet je nu hoe dat komt.

Zo meteen eens plannen maken wat we de komende dagen zullen gaan doen. Kaartjes voor de bioscoop zijn al gereserveerd voor a.s. vrijdag in T.ilburg (twee vliegen in een klap, ben lekker efficiënt bezig), maar morgen moet nog even worden ingevuld. Misschien is de kermis een leuk idee ;)

Vanuit een vreemd perspectief

Niet alles is altijd wat het lijkt, het is vaak maar net HOE je het bekijkt

en vanuit welke hoek ;)

Wie strijkt die blijft

Toen ik gisteren veel te laat thuis kwam van het werk klonk er een lichte paniek door op het moment dat ik met de oppasoma de dag doornam.  Ze vertelde me allereerst hoe het was gegaan met mijn nieuwe poets interieurverzorgster. Ze liet me weten dat ze graag en lang koffie dronk nog wat moest wennen en de godganse tijd regelmatig vroeg wat en hoe ze de dingen  moest doen. Ze moet natuurlijk nog even haar draai vinden en ik ben allang blij dat ik na een half jaar zonder eindelijk weer iemand heb gevonden die mijn rotzooi wil opruimen, maar dat moet niet te lang gaan duren hè, dat wennen. Geduld is namelijk niet mijn sterkste eigenschap.

Maar waar hem de paniek vooral inzat was het feit dat de strijkplank door zijn hoeven was gegaan, met de poging tot het wegstrijken van de plooien in mijn gezicht heb ik hem wellicht iets te veel bellast ;) Waarom dan paniek hoor ik een ieder van jullie denken, we hebben het hier per slot van rekening slechts over een strijkplank, nou dat zal ik jullie eens haarfijn uitleggen.

Toen oppasoma ruim 9 jaar geleden vroeg of ze alsjeblieft op die schat van een zoon van mij mocht passen was ik blij verrast. Nog meer toen ze na een week vroeg of ik dan ook voortaan de strijk wilde laten staan, want dan had ze wat te doen als dat toen nog hummeltje van me lag te slapen. Want dat deed ze zo graag, strijken!!! Nou ik denk niet dat ik jullie uit moet leggen dat ik dat aanbod met beide handen aangreep en sindsdien nauwelijks nog een strijkijzer heb aangeraakt. Ja wanneer ik vrij ben of vakantie heb, want dan hoeft er niet te worden opgepast, wat dus maar zeer weinig voorkomt.

Vandaar dus paniek, want met een kapotte strijkplank kan er dus niet meer gestreken worden en dat vind ik ze niet fijn. Maar hij is weer "in da house" hoor, een gloedjenieuwe strijkplank, die ik maar nipt in mijn autootje gepropt kreeg, staat te wachten op de oppas. Ja dit soort dingen moeten razendsnel worden opgelost, want je moet er toch niet aan denken dat ze ontwenningsverschijnselen zou krijgen!

Niet alles is wat het lijkt

Zeg nou zelf. Ziet er best smakelijk uit toch.

Niet dus, toen de hele boel al in de oven stond viel mijn oog nog eens op de verpakking van het cakemeel en zag daar klein tussen de haakjes staan: 1/2 pak! En ik had er natuurlijk het hele pak ingemikt dus hij smaakte een beetje uhhhh......melig. En ook al deden zoonlief en ik een 1/2 pak (!) suiker in de slagroom de smaak van cakemeel bleef overheersen. Met dank aan mijnheer Koopmans voor de kleine lettertjes! Tsss

Ik wist het al, ben geen bakwonder ach ja, je probeert wel eens wat. Maar het plaatje is leuk....toch?

Heftig

Voor haar zus

Omdat ik weet hoe heftig deze dag is, voor jullie allebei.

Soms zit het mee, maar vandaag niet.

Het is nog steeds even wennen om iedere ochtend in de auto te stappen om vervolgens, in plaats van na 10 minuutjes, drie kwartier later pas op mijn werk te arriveren. De grootste frustratie zat hem niet zo zeer in de rit, maar vooral in het zoeken naar een (gratis) parkeerplek. Ik besloot vorige week dus maar om een parkeervergunning bij de gemeente af te halen zodat ik voor niet al te veel op een groot parkeerterrein vlak voor de deur kan parkeren. Ik kon het meteen regelen en na betaling kreeg ik de vergunning meteen mee.

Vanochtend reed ik dus heerlijk relaxed naar het werk. Het verkeer zat niet al te veel tegen en na dik een half uur kwam ik, met mijn vergunning in de aanslag, bij het parkeerterrein aan. Maar wat schetste mijn verbazing, ik kon er niet op. Alles was afgezet met rood-wit band. Komend weekend begint de kermis en die vindt plaats OP MIJN PARKEERTERREIN!!!! Vandaag werd gestart met de opbouw Aaaaarrgghh. Dus toen kon ik weer, helemaal niet ZEN meer, op zoek naar een alternatieve parkeerplek, waardoor ik dus veel net te laat op mijn werk kwam. En dat vind ik dus niet fijn om zo mijn werkdag te starten. De komende twee weken wordt het dus weer zoeken zoeken zoeken grrrr.

Zojuist zag ik bij popstars Dean Saunders, broer van Ben (Voice of Holland), de sterren van de hemel zingen. Dat bewijst maar weer eens dat een goede stem in de genen zit en blijkbaar ook de X-factor. Laat ik beiden nou niet hebben meegekregen.

Online!

Ik ben er weer hoor! Ik was gecrashed. nou ja de PC dan. Hij sloeg spontaan op een blauw scherm waaruit op te maken viel dat er iets helemaal niet goed was en wat we ook probeerden, telkens volgde er dat blauwe scherm dus moest de computerboer er aan te pas komen. Harde schijf kaduuk en intern geheugen naar zijn grootje. Dus dat was rustig de afgelopen week, althans hier dan. Niets gelezen, geen berichtjes achter gelaten.

Verder was het natuurlijk de eerste werkweek in mijn nieuwe job en ik kan wel zeggen dat ik het helemaal leuk vind. Het is wel heel verfrissend om tussen allemaal nieuwe gezichten te zitten. Geen (voor)oordelen van beide kanten en elkaar gewoon op 't gemakkie gaan leren kennen. De reistijd is ook goed te doen, het grootste probleem was nog het vinden van een parkeerplaats want da's natuurlijk het nadeel van werken in de grote stad. Maar na een paar dagen ben ik naar het gemeentehuis gestapt en heb een parkeervergunning aangevraagd voor een parkeerterrein pal voor de deur. Dus ook geen gestress meer 's ochtends door het zoeken naar parkeerruimte, heerlijk ZEN kom ik dan op mijn werk aan.

Zo nu zal ik eens wat bij gaan lezen want ik zal wel wat gemist hebben, zelfs op het werk heb geen gelegenheid gehad om even langs te komen. Tot Snel!

Ik spreek uit ervaring!

Het Sonja effect

Het is maar hoe je het bekijkt!

Kalverliefde, vervolg

Een dikke vette belofte, hand erop en niet meer over praten, daarmee hebben grote zus en ik het voorval met de ringen (voor nu) afgesloten. De juwelier is inderdaad met zijn hele handeltje weer huiswaarts gegaan. Hij moet wel een vreselijke plank voor z'n kop hebben gehad om niet te zien dat hij te maken had met een stel wat op z'n zachts gezegd zeer typisch was. Mijn zus staat onder curatele dus kan zelf geen aankopen verrichten en dat weet ze donders goed, alleen worden dat soort dingen wel eens vergeten, zeker wanneer je vlinders in je buik hebt.

Nou is dat trouwen voor grote zus toch wel een ding. Ik herinner me nog dat het voor haar niet makkelijk was toen zusje en ik gingen trouwen. Weten dat dat voor jou niet gaat gebeuren maar dat je dat wel hel graag zou willen. Toen ze 1 1/2 jaar geleden 50 werd was haar grootste wens dan ook om in een "echte trouwauto" naar de feestlocatie te rijden. Zusje vond iemand die met een grote, witte Rolls Royce wel een toertje met haar wilde maken. Ik kan je vertellen een glimlach van oor tot oor. Maar ja, dat was alleen maar de auto natuurlijk en ik denk dat ze het zo graag allemaal echt zou willen. De hele rataplan, huisje boompje beestje net als ieder ander, maar dat is onmogelijk dat weet ze en dat vertellen we haar ook keer op keer. Maar weten en voelen dat zijn natuurlijk twee heel verschillende dingen en het is zo vreselijk lastig om erachter te komen wat er allemaal in dat koppie van haar speelt. Aan fantasie heeft ze geen gebrek, daar heb ik mijn hele leven al ervaring mee en daar kan ze het voor zichzelf en andere soms vreselijk moeilijk mee maken.

Zo ook een paar weken geleden toen ze dacht dat ze op de terugweg van de medische dienst, dat is vlakbij haar woongroep, dus daar mag ze dan alleen naartoe, dat het leuk zou zijn om even bij grote liefde T op zijn "werk" langs te gaan. En daar vertelde ze hem even doodleuk dat ze MOESTEN trouwen, want ze was zwanger!!! T in paniek, vertelde dit aan de leiding aldaar en die belden weer naar de leiding op de woongroep van grote zus. Er volgde een gesprek met beiden. Vriend T. was vreselijk opgelucht, we hebben ook helemaal niets gedaan, en zus beweert bij hoog en bij laag dat ze dit niet gezegd heeft.

Ik ben benieuwd wanneer ik weer een telefoontje krijg van de leiding.

Kalverliefde

Zusje en ik hebben nog een oudere zus. Grote zus dus, alhoewel ze met haar 1.50 de kleinste van het stel is. Grote zus is verstandelijk gehandicapt en woont in een woongroep in een dorpje in de buurt onder 24-uurs begeleiding. Vlak voor de zomer is er wat gewisseld met bewoners en kwam onder andere jongen T. bij haar in huis wonen. Het was liefde op het eerste gezicht en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Er zit een aanzienlijk leeftijdsverschil tussen de twee. Grote zus is 51 en T. 27, maar aangezien ze beiden functioneren op het niveau van een 7 a 8 jarige mag dat de pret niet drukken. Grote zus is giechelig en blij en wil weer aan alle activiteiten deelnemen, iets wat we de laatste jaren niet meer bij haar zagen. Ze zat het liefst thuis op de bank of haar kamer voor de TV.

Dit weekend zou ze bij mij komen logeren dus had ik afgesproken dat ik haar zaterdag na het eten op zou komen halen. Voor het zover was ging bij haar woongroep de deurbel. Er stond een keurige mijnheer voor de deur met een doosje in zijn hand. Hij kwam voor grote zus en T. Die zouden een bestelling bij hem op komen halen, maar omdat ze nog niet waren geweest dacht hij laat ik het maar even gaan brengen. Twee witgouden trouwringen, met inscriptie, ten bedrage van EUR 700,-. Of hij even kon vangen!!!

(Het eerste gesprek met grote zus heb ik hierover al gehad, tranen, sorry en ik zal het nooit meer doen, maar ik ben bang dat er nog wat goede gesprekken moeten gaan volgen)

Wordt vervolgd.

Op de valreep...

..dankzij HAAR.

Wanneer je er niet vrolijk van wordt is het in ieder geval prettig om naar te kijken.

Vrolijke vrijdag!

Heel even

Wanneer ik me het beeld van mijn moeder voor de geest probeer te halen zie ik haar weer zoals het was een half jaar geleden. Op haar sterfbed, haar hand in die van mij. En wat ik ook probeer, het lukt me maar niet haar anders te zien dan zoals ze op dat moment was alsof ik daar niet meer aan voorbij kan komen.

Gisterenavond een gesprekje met zoonlief voor het slapengaan op de rand van het bed, een grap en de slappe lach. Even later zat ik aan de koffie en herinnerde me de grapjes van/met mijn moeder in mijn jeugd, en haar slappe lach, maar weer geen beelden.

Ik stelde me haar krachteloze handen voor die ik vast had toen ik zei dat ze mocht gaan en ze ging. Ineens waren diezelfde handen een pleister op mijn bloedende knie aan het plakken, en deden ze de afwas, waarna ze in een razend tempo twee breinaalden tegen elkaar lieten klikken. Toen streelden ze troostend door mijn haar, ik zag haar schoenen, de kleding van destijds. Langzaam ging mijn blik omhoog en keek ik in haar lichte ogen en zag ik door een waas van tranen haar lieve glimlach.

Heel even maar, een tel, was ze daar.

Manlief belt vanuit portugal, 35 graden!

Weltrusten
*en neemt een kruik mee naar bed*

Krabben woar 't jukt

Zaterdag vertelde zoonlief me dat zijn vriendje hoofdluis had, dus vroeg hij me eens bij hem te kijken, wat ik natuurlijk braaf deed, maar ik zag niets. Wist , bij gebrek aan ervaring, ook eigenlijk niet goed wat ik zou moeten zien, lopende/springende beestje of iets dergelijks en nee die trof ik na een uitgebreide inspectie niet bij hem aan..

Toen gisteren mijn schoonzus vertelde dat haar dochter de afgelopen week hoofdluis had gehad, nadat in de vakantie de andere dochters ook al door dit beestje waren geplaagd dacht ik meteen, aha dat is een vrouw met ervaring. Dus toen ik zoonlief in het visier had sommeerde vroeg ik hem even bij tante te komen om zijn koppie eens door haar te laten nakijken. "Ja hoor een neetje riep ze vrolijk". "Nee hè, laat eens zien" en jawel hoor, dat wat ik voor een onschuldig korreltje zand had aangezien bleek het eitje van zo'n kriebelbeestje te zijn, wist ik veel. Ze zag zelfs al een pootje Ieeeek. Schoonzus had prima spul en netenkam in huis die ik meteen op mocht halen. Nou en dan kun je aan de slag hè moeders. Zoonlief behandelen onder ie en au geroep maar tegelijkertijd vond hij het reuze interessant en slaakte een jubelkreet toen hij een luis in de wastafel zag vallen. Moeders stond alleen maar te gruwelen maar kamde stug door, hup nummer twee en ja hoor ook een derde slachtoffer werd onder luid gejuich het gootsteenputje doorgespoeld.

En dan de was. Alles werd in de machine geflikkerd gestopt om er zeker van te zijn dat er geen potige diertjes ergens rondzwerven, dus volgde ik keurig alle instructies op die ik van schoonzus had doorgekregen. Manlief werd nagekeken en natuurlijk werd ook ik niet vergeten. Niets te zien...denk ik.

Maar je wil niet weten hoeveel jeuk ik de hele dag al niet heb, van mijn kruin tot aan mijn tenen loop ik de hele dag al te krabben. Zou het tussen mijn oren zitten of toch op mijn hoofd. Ik denk dat ik voor de zekerheid ook maar aan het lotionnen ga *en krabt nog een achter haar oren*.

En dan nu de achterkant ?!

Plaats ik een interessant logje over de voorgevel van ons huis en in no time gaat het in de reacties alleen nog maar over MIJN achterkant (Ja Corine jij begon ;)), hoe kan dat zo?! Ik heb inmiddels 1000 een keer mijn spiegelbeeld gecheckt en ik moet zeggen, voor een 46-jarige derrière ziet hij er nog retegoed vrij aardig uit. Niks mis mee naar mijn mening. En nou hoor ik jullie al roepen FOTO!!! !!    HA  EEEECHT NIE
Ik moet bekennen dat ik ook vaak zo af en toe mijn blik laat zakken om het achterwerk van een ZAMP (thnx Diana, speciaal voor jou dan ook dit gezonde tussendoortje) te beoordelen, want zoals jullie weten zijn ze er in alle soorten en maten te vinden. Persoonlijk ben ik van de stevige bolletjes, zo dan weten jullie dat ook weer.

En nee, vandaag geen vrolijke vrijdag. Ik had er geen zin in. Dat de school hier weer is begonnen is tot daar aan toe alles moet mag weer op uur en tijd, maar meteen ook het voetbalseizoen!!! En dat betekent dat zoon van 9 training heeft op, zit je goed, maandagavond, woensdagavond EN donderdagavond (keeperstraining) en dan natuurlijk op zaterdag nog een partijtje. Ik weet niet wiens hobby dit is, maar ik kan je vertellen niet die van mij, maar IK race al wel weer de hele week op en neer! Ben ik blij dat ik er maar 1 heb, hoe doen ander moeders dat dan toch?! Heb nu wel besloten niet meer al die trainingsavonden als een verveelde trotse moeder langs de lijn te gaan staan, zeker niet met petweer.

Dus als iemand iets weet om me op te vrolijken, hou je vooral niet in!

Van je collega's moet je het maar hebben

Per 1 oktober aanstaande begin ik op mijn nieuwe werkplek te B.reda in mijn nieuwe functie (heerlijk ik mag gaan forensen, daar verheug ik me nu al op *KUCH*). Omdat ik niet de enige ben leek het mijn leidinggevende to be een leuk plan om al voor die tijd eens uitgebreid kennis te maken met de nieuwe collega's op een luchtige manier. Er werd een lunch georganiseerd en we kregen de opdracht vraag een foto van de voorzijde van je huis en een van je interieur aan haar te mailen. Zoals pientere ik al verwacht had werden die uitvergroot opgehangen en moesten we raden welk huis & interieur bij welke persoon hoorde.

Het was voor mij al een onmogelijke hele opgave om alle namen op te lepelen van de collega's die zich net aan me hadden voorgesteld (ik ben daar toch zooooo slecht in) laat staan dat ik enig idee had wat bij wie hoorde. Ik kende er werkelijk niemand dus waaraan zou ik dat moeten kunnen zien. Van de 10 had ik er 1 goed gegokt geraden, en dat omdat ik hoorde dat ze in België woonde. Maar tot mijn stomme verbazing hadden 6 van de 10 bij mij de juiste foto gekozen, geen idee hoe dat nou kan, want

Nou heeft mijn huis een aardige voorgevel, ik niet
Mijn huis is meer dan 100 jaar oud, nee echt waar, ik niet
Mijn huis zit strak in de lak, ikke niet
En mijn huis staat een beetje scheef, je raad 'm al, ik dus niet.

Dus waar 'm de gelijkenis in zit...ik heb echt geen idee!

Vrolijke vrijdag!

Vorig jaar zag ik ze in het theater en ik kan je zeggen dat was een feestje. Een combinatie van acrobatiek, cabaret, mime en muziek. En daarbij zijn het nog eens leuke gasten om naar te kijken. Het "plopnummer" (nee niet van de kabouter) was hun toegift, en wanneer ik daarnaar kijk verschijnt er telkens weer een glimlach om mijn mond. Mochten ze een keer bij je in de buurt komen ga eens kijken, ze zijn geweldig!

Vrolijke (zonnige) vrijdag allemaal!

Herinnert u zich deze nog nog nog

Een paar weken geleden bracht ZIJ ons even back to the 70ths and 80ths 

Ik moest toen denken aan de allereerste LP die ik zelf kocht, ik denk dat ik twaalf, dertien jaar oud was, van mijn zuinig bijeengespaarde zakgeld. Ik zie mezelf nog in de al lang niet meer bestaande platenzaak staan, vlinders in mijn buik, want ik wilde hem al zo lang en toen eindelijk ging het ervan komen.

Songs in the key of life van Stevie Wonder

Er zat een songbook bij, dus alle nummers werden vals luidkeels meegezongen! (En ken ik nog steeds uit mijn hoofd)

En wanneer ik aan deze LP denk klinkt in mijn hoofd altijd het eerste nummer Sir Duke inclusief de tik in het tweede couplet wat je, hoort wanneer je op bovenstaande link klikt.

Weet jij nog wat je allereerste muzikale aankoop was?

(Moest dus aan zoonlief ook nog even uitleggen wat een LP is/was. Pfffff je wordt ouder mama)

Geldzaken

Dagen ben ik bezig geweest om mijn zoon financieel totaal aan de grond te krijgen en ik moet zeggen.....ik was een aardig eind op weg.

Mijn onroerend goed portefeuille groeide met de dag. Ik voelde me af en toe net P.aris H.ilton omdat ik de mogelijkheid had in mijn eigen hotels te overnachten en zelfs kon kiezen welke, totdat ik ze inruilde voor iets groters, een paar T.rump towers, je moet tenslotte de economie draaiende houden nietwaar. Mijn bankrekening vertoonde heel veel nullen, maar dan nog met een cijfertje ervoor, en er was geen stad in Nederland waar ik niet een leuk straatje van in mijn bezit had.......

.......Totdat vriendje kwam en hij mijn plaats in mocht nemen.

OEPS !

Wanneer ik naar buiten kijken word ik niet blij, ik heb de lampen aan in huis want het is donker, dus dat wordt een knus dagje binnen. Aan mij de uitdaging om bij een aantal van jullie een lach op het gezicht te krijgen.

Nou hier komt 'ie:
Zeeeeer vrouwonvriendelijk (dit overkomt ons nooit natuurlijk), maar niet minder hilarisch.
(let op, je moet wel een hele flinke meid zijn om te kunnen tanken)

Stond daar zomaar in mijn tuin, bah

De herfst

:(

Vrolijke vrijdag

Kom, ik doe eens gek. Vanaf vandaag roep ik, in navolging op de woordeloze woensdag,  de vrolijke vrijdag in het leven (als 'ie al niet ergens bestaat). Zo aan het einde van de week met z'n alle vrolijk het weekend in lijkt me een goed plan, dus ga ik proberen iedere keer een leuk stukje, foto, filmpje of wat dan ook op te snorren om jullie mezelf mee op te vrolijken. Ik heb er een plaatje voor in elkaar zitten knutselen dus voel je vrij om mee te doen en dit blije bloempje te gebruiken, dat maakt het alleen maar leuker!

Het was al weer even geleden dat ik hem had gezien, maar ik kwam hem per ongeluk weer even tegen. Ook nu werd ik er helemaal vrolijk van, en dat kon ik wel gebruiken, mijn eerste werkweek na de vakantie, want tjongejonge wat valt het deze keer tegen, ik had er totaal helemaal, maar dan ook helemaal niet, geen zin in. Waarschijnlijk ook omdat ik het zomergevoel, dankzij het oerhollandse, natte weer, weer helemaal kwijt ben. Ik zou nog zo graag wat lange avonden buiten willen zitten, goed gezelschap, wijntje erbij, goed gesprek of gewoon heerlijk in stilte. De komende dagen wellicht als alle voorpellingen kloppen.

Kun jij ook wat vrolijkheid gebruiken, omdat je tussen de dozen woont, je Imac de geest heeft gegeven, je vandaag je onvrijwillige laatste werkdag hebt of omdat je er om wat voor rede dan ook even doorheen zit, ga er dan maar eens voor zitten en kijk maar eens hoe simpel het toch eigenlijk is om mensen een goed gevoel te geven en dat iets waar je alleen aan begonnen bent zeker zo leuk wordt wanneer je het met andere deelt.

Dus bij deze alvast bedankt voor je leuke reacties en bijdrages, hou je vooral niet in  :)

Nog even oefenen en dan lukt me dit ook!

(Ben zo happy met m'n masjien en de koffie is lekerrrrr!)

Beloonde zuinigheid

Nou dan ben je weer thuis, de was en strijk is gedaan alles ligt weer keurig in de kast en wat doe je dan......dan plan je een dagje weg natuurlijk, want ik en zoonlief hebbben nog vakantie, dus zusje gebeld en ons plan getrokken. Amsterdam werd het, met de trein, want da's zo leuk voor de 3 kids en lekker relaxed voor ons. *Ahum*
Niet dus. Want op het station in Den Bosch bleek al snel dat de helft van zuidelijk Nederland naar het Westen des lands wilde afreizen, het was DRUK, niet normaal! Werden we met z'n allen in die trein gepropt, natuurlijk geen zitplaats vrij, dus dat werd staan, en klonk er door de luidsprekers een excuus voor de drukte, ze begrepen ook niet wat er aan de hand was!?! Duh, wat meer wagons misschien !?! Ik wist meteen weer waarom ik zo'n hekel heb aan het openbaar vervoer grrrr. In Utrecht moesten er gelukkig wat mensen uit zodat we konden gaan zitten....met de kinders op schoot, dat dan weer wel.
Eerst naar Nemo, interactief voor de kroost, dus da's leuk. Inderdaad, dat dachten met ons nog honderden ouders, dus het was er afgeladen vol met als gevolg dat ze er op een gegeven moment wel tabak van hadden om telkens op hun beurt te moeten wachten dus eerst maar eens ergens een drankje/koffie scoren.

De rest van de middag liep wat soepeler. Ik heb met Robbie Williams in bed gelegen, heb een nespressootje gedaan met George, maar niet nadat ik eerst een goed gesprek had gehad met Winston Churchill en Nelson Mandela de hand heb geschud. Oh ja, en ik moest jullie allemaal de hartelijke groeten doen van Alex en Max. Juist ja, jullie begrepen hem al, Madame Tussauds. Ik was daar nog nooit geweest en moet zeggen voor een keer was het wel leuk, de kinderen vonden het in ieder geval geweldig en er zat een goede doorloop door het museum waardoor je niet het idee had van een enorme drukte (die er wel was want ze stonden in de rij op straat).

Tja en dan moet je ook weer terug, met de trein, en ook die was weer afgeladen vol, ja hoor...we mochten weer blijven staan....tot aan Utrecht, toen konden we gaan zitten....met de kinderen op schoot Pffffff. Vermoeiend hoor zulke wegaangezelligmetdekinderenopstap  dagen.

Toen ik thuis kwam stond deze kanjer op me te wachten, samen met manlief......

....omdat hij weet dat ik van een lekker koppie koffie houd EN een overheerlijk espresso op zijn tijd. We hadden nog geld over van de vakantie wist hij me te melden, want jawel, Portugal is een ietsiepietsie goedkoper dan Zuid Frankrijk, en ik had helemaal niets gekocht voor mezelf in de vakantie.

Ja da's waar, zelfs niet toen we in Porto waren en ik een winkeltje zag met geweldig leuke tuniekjes van D.iesel en R.eplay die met 50% korting de deur uitgingen. "Dan is 'ie nog 75 EURO, en ik heb thuis een kast vol met kleren hangen" zei ik. Ja heus, ik geloofde mijn oren niet, maar ik zei het echt, ik was vast bevangen door de hitte. Maar als dank heb ik dus dit apparaat gekregen en nu ga ik me vanmiddag maar eens verdiepen in de gebruiksaanwijzing.

Ik moet blijkbaar gewoon vaker mijn portemonnee dichthouden, want dan gaat die van manlief open blijkt nu...;)  Een vrouw mens is nooit te oud om iets te leren!

Klus geklaard....

...voor zolang het duurt

Joehoe, we zijn er weer!!!!!!

Tsjonge wat zijn twee weken toch snel om. Gisteren weer geland op natte Hollandse bodem en meteen bekruipt me dan het gevoel dat het nog wel wat langer had mogen duren, dat ik er misschien niet genoeg van heb genoten, omdat ik het dan meteen ook alweer zo vreselijk mis. Dat gevoel van niets moet en alles mag, 's ochtends je bed uitstappen en lekker meteen naar buiten, manlief die verse broodjes gaat halen,  de eerste dagen even stoeien met het koffiezetapparaat, wat is de beste verhouding water VS koffie om een lekker bakkie bij het ontbijt te hebben, eitjes koken en dan lekker buiten ontbijten......heerlijk rustig want we hebben alle tijd dacht ik.
Dat gevoel is is meteen verdwenen zodra ik de sleutel in het slot steek, want dan begin meteen het georganiseer van het uitpakken, meteen alles weer op z'n plek, zodat we niet al te lang over alle rommel heen hoeven te stappen. Een blik in de tuin laat zien dat het nat is geweest, we zullen met een zeis het gras te lijf moeten gaan. Het blauwe gevaarte is voorzien van een groene aanslag op het zeil en een voorzichtige blik daaronder laat zien dat de kleur van het water gelig is, nog net niet groen, dus daar moeten we ook wat aan doen. Pffff we zijn weer thuis hoor.
Het wasmasjien draait op volle toeren en nog liggen er hoopjes kleding over de badkamervloer verspreid en dat betekent dat ik morgen een dagje strijk in het vooruitzicht heb.....fijn.

Maar ik wil nog even nagenieten van twee heerlijke, zonnige weken in Portugal.

Ik ben er weg van!

Vanaf morgen twee weken even niets, geen wekker, geen TV, geen krant en geen internet.

Heerlijk wat een rust...... voor jullie!

Ben ik nog iets vergeten..!?

Nieuwerwetse zaken

Afgelopen woensdag bracht zoonlief zijn rapport mee naar huis. Een aantal achtjes had hij naar een achteneenhalf weten te halen een ruim voldoende was naar goed alleen voor schrijven was de 6 een 6- geworden, maar dat was geen verrassing want ik weet dat hij onleesbaar niet zo netjes schrijft. Al met al was ik een trotse moeder, die het gepaste kado al voor hem klaar had liggen. Hij had me namelijk een paar weken eerder al gewezen op de aanbieding in de folder van de speelgoedwinkel van een MP4 speler. Het kado werd overhandigd, hij keek me me aan met de vraag "moet het netjes?" Ik schudde van nee en dus werd het papier er afgerukt. Het dingetje kwam uit de verpakking en ik begon druk te bladeren in de gebruiksaanwijzing om te zien hoe we dit gevalletje aan de praat konden krijgen toen ik vanuit mijn ooghoek zag dat hij inmiddels al met de oordoppen in zijn oren zat te luisteren en me toe schreeuwde riep dat hij muziek vanaf de computer op de MP4 ging zetten. Dus daar zat ik dan, heb de overbodige gebruiksaanwijzing maar netjes weggelegd, want het was wel duidelijk, hier heeft hij zijn moeder niet meer voor nodig.

Ik wil zo graag nog bij de tijd zijn, maar realiseer me tegelijkertijd dat ik het niet zo heb op al die nieuwerwetse zaken. Jaren geleden kwam ik eens per toeval op Hyves terecht, maakte ook eens een profiel aan en al snel diende er zich wildvreemde aan die mijn "vriendje" wilde zijn, raar fenomeen vond ik dat en toen er ook nog een berichtjes volgden van mannen die eenzaam waren of huwelijksproblemen hadden ben ik afgehaakt. Dat ik nu sinds driekwart jaar aan het bloggen ben mag dus best een wonder heten en volgers klink ook meer zoals het is. Mannen ben ik hier voor zover ik weet  nog niet tegengekomen laat staan oneerbare voorstellen. Twitteren is ook zowat, heb pas sinds kort ontdekt dat je dus ook tweets achter kunt laten via de PC, dacht altijd dat dat vanaf een GSM ging, maar dan hoor ik weer dat er mensen hun ontslag krijgen voor een achtergelaten berichtje dus laat ik dat voorlopig maar voor wat het is. Daarbij komt dat ik en mobieltjes een slechte match zijn. Ik ben in het bezit van twee van die dingen (een privé en een van het werk) en die zitten keurig in mijn tas en daar is het dan wel mee gezegd. SMSen...pfff heb je even?

Af en toe hoor ik een piep of manlief wijst me er weer eens moedeloos wordend op dat het tijd wordt om ze aan het infuus te leggen. En toen onlangs een collega, op mijn vraag of hij wist van wie dat nummer uit een reclame was, zijn Iphone bij de speakers hield en me liet zien dat er op het beeldscherm de naam van de artiest en het nummer verscheen zakte mijn onderkaak op mijn bureau.

MSNen, nooit gedaan en hoop me er voorlopig ook nog niet in te hoeven verdiepen. Faceboek, van gehoord da's al. Maar ik realiseer me dat ik me met een zoon van 9 toch een beetje op de hoogte moet blijven houden en heb hem dus gevraagd zijn nieuwe weetjes met me uit te wisselen Hij heeft me beloofd dat te zullen doen.

Laatst waren we ergens en daar stond een telefoon, zo'n ouderwetse, en toen kwam mijn zoon naar me toe en vroeg me hoe dat nou werkte met zo'n draaidingschijf. Kijk DAT wist ik dan weer wel en toen ik hem ook nog eens vertelde dat je daar niet het hele huis mee door kon lopen omdat hij vast zit aan een draadje viel zijn mond open van verbazing!

Misschien moest ik vandaag maar eens uit de zon blijven

voor de liefhebbers, het topje komt hier vandaan

Een fikse kater!

Man wat was dat zenuwslopend gisterenavond. Ben er nog steeds ziek van dat het ons weer niet gelukt is om van het trauma van de eewige tweede plek af te komen. (Ik heb er zelfs over gedroomd, het moet niet veel gekker worden!)

Ik had mijn oranje horloge en armbandjes weer aan, dus daar lag het niet aan. Maar na lang nadenken (vandaar die knallende kop?) ben ik erachter waar het aan heeft gelegen. De vorige twee wedstrijden zat schoenenboer in het buitenland en heb ik in m'n eentje met zoonlief zitten kijken. Nu waren we bij zusje, huis vol toeschouwers en springende kids. Miscchien had ik dat toch maar niet moeten doen. Had ik lekker thuis moeten blijven en m'n vent ver weg heeeel ver weg moeten sturen.....

Oooooh ik weet het zeker, t'is mijn schuld.....Sorry :(

Mission accomplished

Ik ben wezen shoppen, niet voor mezelf hoor, maar voor haar.....

Want ze moet er helemaal klaar voor zijn, wanneer ze onze jongens gaat ontvangen in haar tuin, en dan natuurlijk wel in stijl! Dus ik dacht, kom laat ik haar een handje helpen. En omdat Lynda wilde dat we de wereld oranje kleuren was de keuze snel gemaakt.

Dus ik scoorde een leuke jurk........

ik ga ervan uit dat het een warme dag wordt

............met bijpassende schoenen.

En omdat ik er toch was (ik kom niet zo vaak in een schoenenwinkel echt waar, dus ik voelde me als in klein kind in een snoepwinkel) dacht ik dat deze misschien iets zijn voor haar schoondochter?

Of misschien heeft ze liever een paar Manolootjes ?!

Ze moet ze toch zelf betalen

Oeps, ik kon het niet laten, maar deze hou ik zelf.

En wat zijn ze leuk he Lyn!!!!!!!!

Bijpassend tasje, altijd handig voor al die onderscheidingen die ze op moet gaan spelden, want waar laat ze die anders allemaal.

En natuurlijk stuur ik ons Bea de straat niet op de tuin niet in zonder een leuke zomerhoed!

Ook aan de kroonjuwelen is gedacht, een oranje parelketting...

met bijpassende oorbellen.

een beetje retro, maar dat kan ze nog best hebben

En deze nog om bij de hand te houden, want het zal wel heel emotioneel worden,

voor haar EN voor onze jongens, dus dan moet er zo af en toe een traantje worden weggeveegd.

En (Floor en Diana even de ogen dicht) natuurlijk een ruime voorraad balletjes van de koningin!

Missie geslaagd dacht ik zo.

Mensen wat gaat dat spannend worden vanavond, wanneer ik er aan denk krijg ik al buikpijn. Oh ja, voor ik het vergeet, wanneer je het tijd vindt worden voor een goal (van NL natuurlijk) moet je even met Floor bellen, die mikt dan weer een portie bitterballen in de frituur, dat schijnt te werken, ja heus!

Ik wens jullie allemaal heel veel succes vanavond, we geloven erin, en duimen hoor, allemaal duimen!

*AHUM*

Zou Bea het erg vinden als ik haar outfit vanavond vast even "indraag" ?