Twee zielen, een gedachte

Vanochtend zat ik bij de kapper en even later kwam zusje binnen. Toeval? Nee, de ervaring leert dat zulk soort dingen bij ons geen toeval kan zijn.


Je hoort wel eens van die verhalen bij tweelingen, maar dat zijn we niet. Of zusje moet, toen ik via het geboortekanaal een uitweg zocht gedacht hebben nog even een jaar en 9 maanden in de baarmoeder achter te blijven. Al hebben we wel eens samen in een baarmoeder gelegen, maar dan als twee volwassen vrouwen in ’t een of ander welness centrum, maar da’s weer een heel ander verhaal (waar wij dan weer de slappe lach van krijgen).

Nee we hebben het wel vaker, meestal in kleine dingen, dat ik aan haar denk en op hetzelfde moment gaat de telefoon, zij aan de lijn of dat we elkaar tegenkomen en (bijna) hetzelfde hebben gekocht. Maar het gaat soms verder dan dat.

Zo was ik jaren geleden eens over tijd. Schoenenboer liep al rond met een grote glimlach, want hij wist het zeker, ik was zwanger. Er werden al namen uitgezocht, maar ik voelde me daar toch een beetje ongemakkelijk bij. Het was geheel onverwachts en ik gebruikte de pil, dus het kon haast niet. Toen hij vanuit het buitenland ook nog eens in het bijzijn van zijn broer (de man van mijn zusje notabene) belde om te informeren hoe de stand van zaken was vond ik dat helemaal gênant, want zij waren al een hele poos tevergeefs aan het proberen om zwanger te raken. De menstruatie bleef uit, maar uit de test bleek dat er niets aan de hand was, gewoon een keer maandje niet terwijl ik altijd keurig op tijd was. Een paar weken later had zusje GROOT nieuws, ze was zwanger en in die periode dat ik niet ongesteld werd was HET raak geweest. Toeval?

In december 2007 stond zusje onthutst bij mij op de stoep. Ze had van haar lief gehoord dat mijn schoenenboer halsoverkop van het werk naar huis was gegaan, omdat een onderzoek in het ziekenhuis nogal wat paniek teweeg had gebracht. Het knobbeltje in mijn borst zag er niet goed uit er was een punctie gedaan en dus was het wachten op de uitslag. De schrik was groot, ook bij haar en ze liet me weten dat ze net een week of wat eerder ook met een knobbeltje naar de huisarts was geweest, op hetzelfde moment dat ik ineens iets vreemds voelde, maar bij haar was alles gelukkig in orde. Toeval?

Nee daar geloof ik na zoveel voorvallen niet in. Ik ben een heel nuchter mens, heb niets met de Chars en de Derreks in deze wereld, maar dat er IETS is, is me inmiddels wel duidelijk. In ieder geval tussen mij en m’n zusje!

(zoiets als de linker- en de rechterschoen bedacht ik me bij het schrijven van dit stukje)