Nieuwerwetse zaken

Afgelopen woensdag bracht zoonlief zijn rapport mee naar huis. Een aantal achtjes had hij naar een achteneenhalf weten te halen een ruim voldoende was naar goed alleen voor schrijven was de 6 een 6- geworden, maar dat was geen verrassing want ik weet dat hij onleesbaar niet zo netjes schrijft. Al met al was ik een trotse moeder, die het gepaste kado al voor hem klaar had liggen. Hij had me namelijk een paar weken eerder al gewezen op de aanbieding in de folder van de speelgoedwinkel van een MP4 speler. Het kado werd overhandigd, hij keek me me aan met de vraag "moet het netjes?" Ik schudde van nee en dus werd het papier er afgerukt. Het dingetje kwam uit de verpakking en ik begon druk te bladeren in de gebruiksaanwijzing om te zien hoe we dit gevalletje aan de praat konden krijgen toen ik vanuit mijn ooghoek zag dat hij inmiddels al met de oordoppen in zijn oren zat te luisteren en me toe schreeuwde riep dat hij muziek vanaf de computer op de MP4 ging zetten. Dus daar zat ik dan, heb de overbodige gebruiksaanwijzing maar netjes weggelegd, want het was wel duidelijk, hier heeft hij zijn moeder niet meer voor nodig.

Ik wil zo graag nog bij de tijd zijn, maar realiseer me tegelijkertijd dat ik het niet zo heb op al die nieuwerwetse zaken. Jaren geleden kwam ik eens per toeval op Hyves terecht, maakte ook eens een profiel aan en al snel diende er zich wildvreemde aan die mijn "vriendje" wilde zijn, raar fenomeen vond ik dat en toen er ook nog een berichtjes volgden van mannen die eenzaam waren of huwelijksproblemen hadden ben ik afgehaakt. Dat ik nu sinds driekwart jaar aan het bloggen ben mag dus best een wonder heten en volgers klink ook meer zoals het is. Mannen ben ik hier voor zover ik weet  nog niet tegengekomen laat staan oneerbare voorstellen. Twitteren is ook zowat, heb pas sinds kort ontdekt dat je dus ook tweets achter kunt laten via de PC, dacht altijd dat dat vanaf een GSM ging, maar dan hoor ik weer dat er mensen hun ontslag krijgen voor een achtergelaten berichtje dus laat ik dat voorlopig maar voor wat het is. Daarbij komt dat ik en mobieltjes een slechte match zijn. Ik ben in het bezit van twee van die dingen (een privé en een van het werk) en die zitten keurig in mijn tas en daar is het dan wel mee gezegd. SMSen...pfff heb je even?

Af en toe hoor ik een piep of manlief wijst me er weer eens moedeloos wordend op dat het tijd wordt om ze aan het infuus te leggen. En toen onlangs een collega, op mijn vraag of hij wist van wie dat nummer uit een reclame was, zijn Iphone bij de speakers hield en me liet zien dat er op het beeldscherm de naam van de artiest en het nummer verscheen zakte mijn onderkaak op mijn bureau.

MSNen, nooit gedaan en hoop me er voorlopig ook nog niet in te hoeven verdiepen. Faceboek, van gehoord da's al. Maar ik realiseer me dat ik me met een zoon van 9 toch een beetje op de hoogte moet blijven houden en heb hem dus gevraagd zijn nieuwe weetjes met me uit te wisselen Hij heeft me beloofd dat te zullen doen.

Laatst waren we ergens en daar stond een telefoon, zo'n ouderwetse, en toen kwam mijn zoon naar me toe en vroeg me hoe dat nou werkte met zo'n draaidingschijf. Kijk DAT wist ik dan weer wel en toen ik hem ook nog eens vertelde dat je daar niet het hele huis mee door kon lopen omdat hij vast zit aan een draadje viel zijn mond open van verbazing!