Heel even

Wanneer ik me het beeld van mijn moeder voor de geest probeer te halen zie ik haar weer zoals het was een half jaar geleden. Op haar sterfbed, haar hand in die van mij. En wat ik ook probeer, het lukt me maar niet haar anders te zien dan zoals ze op dat moment was alsof ik daar niet meer aan voorbij kan komen.

Gisterenavond een gesprekje met zoonlief voor het slapengaan op de rand van het bed, een grap en de slappe lach. Even later zat ik aan de koffie en herinnerde me de grapjes van/met mijn moeder in mijn jeugd, en haar slappe lach, maar weer geen beelden.

Ik stelde me haar krachteloze handen voor die ik vast had toen ik zei dat ze mocht gaan en ze ging. Ineens waren diezelfde handen een pleister op mijn bloedende knie aan het plakken, en deden ze de afwas, waarna ze in een razend tempo twee breinaalden tegen elkaar lieten klikken. Toen streelden ze troostend door mijn haar, ik zag haar schoenen, de kleding van destijds. Langzaam ging mijn blik omhoog en keek ik in haar lichte ogen en zag ik door een waas van tranen haar lieve glimlach.

Heel even maar, een tel, was ze daar.