Jaarlijkse controle

Vanochtend weer de jaarlijkse mammo gehad en dat is altijd weer een feestje. Dat apparaat moet echt een uitvinding van een kerel zijn, maar het schijnt nog steeds niet anders te kunnen dan op deze manier. Daar komt nog bij dat ze altijd vreselijk hun best doen om de "nietjes", die in mijn rechterborst zitten op de plaats waar destijds de tumor is verwijderd, keurig op de foto te krijgen, maar aangezien die aan de rand van mijn borst zit en ik een A-cupje heb, gaat dat telkens weer gepaard met heel veel trek en duw werk. Ik moet er dan meteen bij zeggen dat het ook afhangt van de verpleegkundige die het uitvoert. De laatste keer dacht ik op enig moment dat ik flauw zou vallen, zo hard werd er aan m'n, door de bestraling nogal zeer gevoelige, tiet getrokken. En als klap op de vuurpijl riep ze me toen  terug vanuit de wachtkamer omdat "het niet goed was". Nou dan zakt de moed je in de schoenen als je dat hoort, maar ze bedoelde dat de FOTO niet was gelukt, dus of we nog eens aan de slag konden, welja natuuuuurlijk, graag zelfs.

Maar vandaag liep dat allemaal soepel. Ik zou "samen" met Floor zijn gegaan, maar zij moest toch eerst een afspraak maken en die staat inmiddels gelukkig voor a.s. dinsdag gepland. Nu nog zorgen dat ze hem niet vergeet. Ik trof  een hele lieve verpleegkundige die zeer voorzichtig (voor zover dat mogelijk is, want dat ding moet geplet of je nou wilt of niet) te werk ging. Mijn rechterborst moest wel weer drie maal opnieuw, want ook zij wilde de nietjes in beeld krijgen.

Daarna nog even snel bloedprikken, en natuurlijk ging dat ook niet meteen goed. Dat blijft een crime bij mij, maar mijn oude klasgenootje deed vreselijk haar best om het zo aangenaam mogelijk te laten verlopen, met een heel dun naaldje, maar kon ook ditmaal niet voorkomen dat er twee keer geprikt moets worden en ik met een pracht van een bloeduitstorting rondloop.

Ach, ze hebben allemaal hun best gedaan, na een uurtje had ik alles weer achter de rug en nu maar hopen dat de oncoloog medio december ook nog met goed nieuws komt, dan kan ik weer een jaar vooruit.

SAMENwerken

Ik werk nu sinds ruim een maand op m'n nieuwe stekkie en het bevalt goed. Ik zit lekker in m'n vel ga met plezier naar mijn werk en heb er mijn draai inmiddels wel gevonden. Nou ben ik nogal het type eerst de-kat-uit-de-boom-kijken en inmiddels beginnen me een aantal dingen op te vallen. De meeste vrij onbelangrijk, maar met een ding zit ik nu toch te stoeien.

We zijn op 1 oktober met 6 nieuwe medewerkers op een groep van 11 begonnen. Van die zes komen er 4 vanuit een andere organisatie (fusie) en ik zie hen worstelen met de systemen en werkwijzes. Een is er al omgevallen (heeft twee weken thuis gezeten) en is inmiddels weer voorzichtig aan de gang. Een ander staat op het randje van en wat ik al aan zag komen gebeurde gisteren in het werkoverleg. Commentaar over en weer wat eindigde in tranen bij haar. En alhoewel er in woorden wel begrip voor hun situatie wordt getoond blijft het in daden achter. En tijdens die hele discussie heeft onze leidinggevende zijn mond niet opengedaan. En dat zit me nu dwars. Dus ik denk dat ik morgen maar eens een gesprekje aanga met hem, want ik vind dat we alles op alles moeten zetten om haar aan boord te houden, maar daar is naar mijn mening dan wel een schone taak voor hem weggelegd. Ik heb alleen het vermoeden dat hij dat nog niet (wil weten) weet en zich verschuilt achter de woorden "zo werken wij hier".  Misschien moeten een aantal dingen dan toch maar eens anders vanaf morgen.

De oudste truc ooit....

Maar dan Extra Large uitgevoerd....

We zijn eruit

Met de woorden "Mag IK eens iets zeggen?" verstoorde onderbrak zoonlief vorige week een goed gesprek tussen schoenenboer en mijzelf tijdens het avondeten. Twee hoofden draaiden naar de overkant van de tafel met een vragende blik.

We waren voor de zoveelste keer aan het bedenken wanneer we nou eigenlijk het beste de wintersport konden plannen. In de vakanties hebben we, lees schoenenboer, andere verplichtingen en we waren eigenlijk de mogelijkheden aan het bespreken om toestemming te gaan vragen aan de school voor zoonlief om een weekje buiten de geoorloofde periodes vrij te vragen.

"Ik heb een goed idee" vervolgde hij zijn verhaal en keek daarbij zijn ouders aan de andere kant van de tafel doordringend aan. "Als we nou eens NIET op wintersport gaan!" en laat een ijzige stilte vallen. Twee verbaasde gezichten keken hem aan. NIET, zegt hij die 's ochtends geen tijd heeft om te ontbijten omdat hij niet kan wachten om zijn ski's weer onder te binden en van zowat elke berg naar beneden durft te komen! NIET, zegt hij die we aan het einde van de dag moeten beloven nog een laatste ritje met de slee de berg af naar het dal te mogen maken voordat we ons in het après-ski geweld kunnen storten. NIET zegt hij die sinds zijn geboorte in café "George" boven op de tafel of banken staat te dansen en springen op de Skihut muziek!

"Als we dan eens in de zomer naar het park in Zuid Frankrijk gaan waar we eerder zijn geweest. Ik weet dat dat best duur is, maar dan sparen we het geld van de wintersport erbij en......ik wil weer graag naar een plek waar ik vriendjes kan maken". Twee gezichten kijken vol trots glimlachend vanaf de andere kant van de tafel naar hun zoon om vervolgens elkaar aan te kijken. Ik zie een knipoog en de borden worden leeggegeten. We zijn eruit.

Afgelopen weekend is de zomervakantie geboekt. Ik geloof dat we nog nooit zo vroeg zijn geweest, dus we hebben verrekte lang ruim de tijd om daar naar toe te leven.

*Note: Afgelopen zomer zaten we met ons drietjes in een giga mooi huis in Portugal in the middle of nowhere. Een prachtige vakantie voor alledrie, maar wel een waar zoonlief al die tijd met zijn ouders zat opgescheept, geen kind in de buurt. Ik kan me voorstellen dat hij dat volgend jaar anders wil :)

Twee zielen, een gedachte

Vanochtend zat ik bij de kapper en even later kwam zusje binnen. Toeval? Nee, de ervaring leert dat zulk soort dingen bij ons geen toeval kan zijn.


Je hoort wel eens van die verhalen bij tweelingen, maar dat zijn we niet. Of zusje moet, toen ik via het geboortekanaal een uitweg zocht gedacht hebben nog even een jaar en 9 maanden in de baarmoeder achter te blijven. Al hebben we wel eens samen in een baarmoeder gelegen, maar dan als twee volwassen vrouwen in ’t een of ander welness centrum, maar da’s weer een heel ander verhaal (waar wij dan weer de slappe lach van krijgen).

Nee we hebben het wel vaker, meestal in kleine dingen, dat ik aan haar denk en op hetzelfde moment gaat de telefoon, zij aan de lijn of dat we elkaar tegenkomen en (bijna) hetzelfde hebben gekocht. Maar het gaat soms verder dan dat.

Zo was ik jaren geleden eens over tijd. Schoenenboer liep al rond met een grote glimlach, want hij wist het zeker, ik was zwanger. Er werden al namen uitgezocht, maar ik voelde me daar toch een beetje ongemakkelijk bij. Het was geheel onverwachts en ik gebruikte de pil, dus het kon haast niet. Toen hij vanuit het buitenland ook nog eens in het bijzijn van zijn broer (de man van mijn zusje notabene) belde om te informeren hoe de stand van zaken was vond ik dat helemaal gênant, want zij waren al een hele poos tevergeefs aan het proberen om zwanger te raken. De menstruatie bleef uit, maar uit de test bleek dat er niets aan de hand was, gewoon een keer maandje niet terwijl ik altijd keurig op tijd was. Een paar weken later had zusje GROOT nieuws, ze was zwanger en in die periode dat ik niet ongesteld werd was HET raak geweest. Toeval?

In december 2007 stond zusje onthutst bij mij op de stoep. Ze had van haar lief gehoord dat mijn schoenenboer halsoverkop van het werk naar huis was gegaan, omdat een onderzoek in het ziekenhuis nogal wat paniek teweeg had gebracht. Het knobbeltje in mijn borst zag er niet goed uit er was een punctie gedaan en dus was het wachten op de uitslag. De schrik was groot, ook bij haar en ze liet me weten dat ze net een week of wat eerder ook met een knobbeltje naar de huisarts was geweest, op hetzelfde moment dat ik ineens iets vreemds voelde, maar bij haar was alles gelukkig in orde. Toeval?

Nee daar geloof ik na zoveel voorvallen niet in. Ik ben een heel nuchter mens, heb niets met de Chars en de Derreks in deze wereld, maar dat er IETS is, is me inmiddels wel duidelijk. In ieder geval tussen mij en m’n zusje!

(zoiets als de linker- en de rechterschoen bedacht ik me bij het schrijven van dit stukje)