Het Sonja effect

Het is maar hoe je het bekijkt!

Kalverliefde, vervolg

Een dikke vette belofte, hand erop en niet meer over praten, daarmee hebben grote zus en ik het voorval met de ringen (voor nu) afgesloten. De juwelier is inderdaad met zijn hele handeltje weer huiswaarts gegaan. Hij moet wel een vreselijke plank voor z'n kop hebben gehad om niet te zien dat hij te maken had met een stel wat op z'n zachts gezegd zeer typisch was. Mijn zus staat onder curatele dus kan zelf geen aankopen verrichten en dat weet ze donders goed, alleen worden dat soort dingen wel eens vergeten, zeker wanneer je vlinders in je buik hebt.

Nou is dat trouwen voor grote zus toch wel een ding. Ik herinner me nog dat het voor haar niet makkelijk was toen zusje en ik gingen trouwen. Weten dat dat voor jou niet gaat gebeuren maar dat je dat wel hel graag zou willen. Toen ze 1 1/2 jaar geleden 50 werd was haar grootste wens dan ook om in een "echte trouwauto" naar de feestlocatie te rijden. Zusje vond iemand die met een grote, witte Rolls Royce wel een toertje met haar wilde maken. Ik kan je vertellen een glimlach van oor tot oor. Maar ja, dat was alleen maar de auto natuurlijk en ik denk dat ze het zo graag allemaal echt zou willen. De hele rataplan, huisje boompje beestje net als ieder ander, maar dat is onmogelijk dat weet ze en dat vertellen we haar ook keer op keer. Maar weten en voelen dat zijn natuurlijk twee heel verschillende dingen en het is zo vreselijk lastig om erachter te komen wat er allemaal in dat koppie van haar speelt. Aan fantasie heeft ze geen gebrek, daar heb ik mijn hele leven al ervaring mee en daar kan ze het voor zichzelf en andere soms vreselijk moeilijk mee maken.

Zo ook een paar weken geleden toen ze dacht dat ze op de terugweg van de medische dienst, dat is vlakbij haar woongroep, dus daar mag ze dan alleen naartoe, dat het leuk zou zijn om even bij grote liefde T op zijn "werk" langs te gaan. En daar vertelde ze hem even doodleuk dat ze MOESTEN trouwen, want ze was zwanger!!! T in paniek, vertelde dit aan de leiding aldaar en die belden weer naar de leiding op de woongroep van grote zus. Er volgde een gesprek met beiden. Vriend T. was vreselijk opgelucht, we hebben ook helemaal niets gedaan, en zus beweert bij hoog en bij laag dat ze dit niet gezegd heeft.

Ik ben benieuwd wanneer ik weer een telefoontje krijg van de leiding.

Kalverliefde

Zusje en ik hebben nog een oudere zus. Grote zus dus, alhoewel ze met haar 1.50 de kleinste van het stel is. Grote zus is verstandelijk gehandicapt en woont in een woongroep in een dorpje in de buurt onder 24-uurs begeleiding. Vlak voor de zomer is er wat gewisseld met bewoners en kwam onder andere jongen T. bij haar in huis wonen. Het was liefde op het eerste gezicht en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Er zit een aanzienlijk leeftijdsverschil tussen de twee. Grote zus is 51 en T. 27, maar aangezien ze beiden functioneren op het niveau van een 7 a 8 jarige mag dat de pret niet drukken. Grote zus is giechelig en blij en wil weer aan alle activiteiten deelnemen, iets wat we de laatste jaren niet meer bij haar zagen. Ze zat het liefst thuis op de bank of haar kamer voor de TV.

Dit weekend zou ze bij mij komen logeren dus had ik afgesproken dat ik haar zaterdag na het eten op zou komen halen. Voor het zover was ging bij haar woongroep de deurbel. Er stond een keurige mijnheer voor de deur met een doosje in zijn hand. Hij kwam voor grote zus en T. Die zouden een bestelling bij hem op komen halen, maar omdat ze nog niet waren geweest dacht hij laat ik het maar even gaan brengen. Twee witgouden trouwringen, met inscriptie, ten bedrage van EUR 700,-. Of hij even kon vangen!!!

(Het eerste gesprek met grote zus heb ik hierover al gehad, tranen, sorry en ik zal het nooit meer doen, maar ik ben bang dat er nog wat goede gesprekken moeten gaan volgen)

Wordt vervolgd.

Op de valreep...

..dankzij HAAR.

Wanneer je er niet vrolijk van wordt is het in ieder geval prettig om naar te kijken.

Vrolijke vrijdag!

Heel even

Wanneer ik me het beeld van mijn moeder voor de geest probeer te halen zie ik haar weer zoals het was een half jaar geleden. Op haar sterfbed, haar hand in die van mij. En wat ik ook probeer, het lukt me maar niet haar anders te zien dan zoals ze op dat moment was alsof ik daar niet meer aan voorbij kan komen.

Gisterenavond een gesprekje met zoonlief voor het slapengaan op de rand van het bed, een grap en de slappe lach. Even later zat ik aan de koffie en herinnerde me de grapjes van/met mijn moeder in mijn jeugd, en haar slappe lach, maar weer geen beelden.

Ik stelde me haar krachteloze handen voor die ik vast had toen ik zei dat ze mocht gaan en ze ging. Ineens waren diezelfde handen een pleister op mijn bloedende knie aan het plakken, en deden ze de afwas, waarna ze in een razend tempo twee breinaalden tegen elkaar lieten klikken. Toen streelden ze troostend door mijn haar, ik zag haar schoenen, de kleding van destijds. Langzaam ging mijn blik omhoog en keek ik in haar lichte ogen en zag ik door een waas van tranen haar lieve glimlach.

Heel even maar, een tel, was ze daar.

Manlief belt vanuit portugal, 35 graden!

Weltrusten
*en neemt een kruik mee naar bed*

Krabben woar 't jukt

Zaterdag vertelde zoonlief me dat zijn vriendje hoofdluis had, dus vroeg hij me eens bij hem te kijken, wat ik natuurlijk braaf deed, maar ik zag niets. Wist , bij gebrek aan ervaring, ook eigenlijk niet goed wat ik zou moeten zien, lopende/springende beestje of iets dergelijks en nee die trof ik na een uitgebreide inspectie niet bij hem aan..

Toen gisteren mijn schoonzus vertelde dat haar dochter de afgelopen week hoofdluis had gehad, nadat in de vakantie de andere dochters ook al door dit beestje waren geplaagd dacht ik meteen, aha dat is een vrouw met ervaring. Dus toen ik zoonlief in het visier had sommeerde vroeg ik hem even bij tante te komen om zijn koppie eens door haar te laten nakijken. "Ja hoor een neetje riep ze vrolijk". "Nee hè, laat eens zien" en jawel hoor, dat wat ik voor een onschuldig korreltje zand had aangezien bleek het eitje van zo'n kriebelbeestje te zijn, wist ik veel. Ze zag zelfs al een pootje Ieeeek. Schoonzus had prima spul en netenkam in huis die ik meteen op mocht halen. Nou en dan kun je aan de slag hè moeders. Zoonlief behandelen onder ie en au geroep maar tegelijkertijd vond hij het reuze interessant en slaakte een jubelkreet toen hij een luis in de wastafel zag vallen. Moeders stond alleen maar te gruwelen maar kamde stug door, hup nummer twee en ja hoor ook een derde slachtoffer werd onder luid gejuich het gootsteenputje doorgespoeld.

En dan de was. Alles werd in de machine geflikkerd gestopt om er zeker van te zijn dat er geen potige diertjes ergens rondzwerven, dus volgde ik keurig alle instructies op die ik van schoonzus had doorgekregen. Manlief werd nagekeken en natuurlijk werd ook ik niet vergeten. Niets te zien...denk ik.

Maar je wil niet weten hoeveel jeuk ik de hele dag al niet heb, van mijn kruin tot aan mijn tenen loop ik de hele dag al te krabben. Zou het tussen mijn oren zitten of toch op mijn hoofd. Ik denk dat ik voor de zekerheid ook maar aan het lotionnen ga *en krabt nog een achter haar oren*.

En dan nu de achterkant ?!

Plaats ik een interessant logje over de voorgevel van ons huis en in no time gaat het in de reacties alleen nog maar over MIJN achterkant (Ja Corine jij begon ;)), hoe kan dat zo?! Ik heb inmiddels 1000 een keer mijn spiegelbeeld gecheckt en ik moet zeggen, voor een 46-jarige derrière ziet hij er nog retegoed vrij aardig uit. Niks mis mee naar mijn mening. En nou hoor ik jullie al roepen FOTO!!! !!    HA  EEEECHT NIE
Ik moet bekennen dat ik ook vaak zo af en toe mijn blik laat zakken om het achterwerk van een ZAMP (thnx Diana, speciaal voor jou dan ook dit gezonde tussendoortje) te beoordelen, want zoals jullie weten zijn ze er in alle soorten en maten te vinden. Persoonlijk ben ik van de stevige bolletjes, zo dan weten jullie dat ook weer.

En nee, vandaag geen vrolijke vrijdag. Ik had er geen zin in. Dat de school hier weer is begonnen is tot daar aan toe alles moet mag weer op uur en tijd, maar meteen ook het voetbalseizoen!!! En dat betekent dat zoon van 9 training heeft op, zit je goed, maandagavond, woensdagavond EN donderdagavond (keeperstraining) en dan natuurlijk op zaterdag nog een partijtje. Ik weet niet wiens hobby dit is, maar ik kan je vertellen niet die van mij, maar IK race al wel weer de hele week op en neer! Ben ik blij dat ik er maar 1 heb, hoe doen ander moeders dat dan toch?! Heb nu wel besloten niet meer al die trainingsavonden als een verveelde trotse moeder langs de lijn te gaan staan, zeker niet met petweer.

Dus als iemand iets weet om me op te vrolijken, hou je vooral niet in!

Van je collega's moet je het maar hebben

Per 1 oktober aanstaande begin ik op mijn nieuwe werkplek te B.reda in mijn nieuwe functie (heerlijk ik mag gaan forensen, daar verheug ik me nu al op *KUCH*). Omdat ik niet de enige ben leek het mijn leidinggevende to be een leuk plan om al voor die tijd eens uitgebreid kennis te maken met de nieuwe collega's op een luchtige manier. Er werd een lunch georganiseerd en we kregen de opdracht vraag een foto van de voorzijde van je huis en een van je interieur aan haar te mailen. Zoals pientere ik al verwacht had werden die uitvergroot opgehangen en moesten we raden welk huis & interieur bij welke persoon hoorde.

Het was voor mij al een onmogelijke hele opgave om alle namen op te lepelen van de collega's die zich net aan me hadden voorgesteld (ik ben daar toch zooooo slecht in) laat staan dat ik enig idee had wat bij wie hoorde. Ik kende er werkelijk niemand dus waaraan zou ik dat moeten kunnen zien. Van de 10 had ik er 1 goed gegokt geraden, en dat omdat ik hoorde dat ze in België woonde. Maar tot mijn stomme verbazing hadden 6 van de 10 bij mij de juiste foto gekozen, geen idee hoe dat nou kan, want

Nou heeft mijn huis een aardige voorgevel, ik niet
Mijn huis is meer dan 100 jaar oud, nee echt waar, ik niet
Mijn huis zit strak in de lak, ikke niet
En mijn huis staat een beetje scheef, je raad 'm al, ik dus niet.

Dus waar 'm de gelijkenis in zit...ik heb echt geen idee!

Vrolijke vrijdag!

Vorig jaar zag ik ze in het theater en ik kan je zeggen dat was een feestje. Een combinatie van acrobatiek, cabaret, mime en muziek. En daarbij zijn het nog eens leuke gasten om naar te kijken. Het "plopnummer" (nee niet van de kabouter) was hun toegift, en wanneer ik daarnaar kijk verschijnt er telkens weer een glimlach om mijn mond. Mochten ze een keer bij je in de buurt komen ga eens kijken, ze zijn geweldig!

Vrolijke (zonnige) vrijdag allemaal!

Herinnert u zich deze nog nog nog

Een paar weken geleden bracht ZIJ ons even back to the 70ths and 80ths 

Ik moest toen denken aan de allereerste LP die ik zelf kocht, ik denk dat ik twaalf, dertien jaar oud was, van mijn zuinig bijeengespaarde zakgeld. Ik zie mezelf nog in de al lang niet meer bestaande platenzaak staan, vlinders in mijn buik, want ik wilde hem al zo lang en toen eindelijk ging het ervan komen.

Songs in the key of life van Stevie Wonder

Er zat een songbook bij, dus alle nummers werden vals luidkeels meegezongen! (En ken ik nog steeds uit mijn hoofd)

En wanneer ik aan deze LP denk klinkt in mijn hoofd altijd het eerste nummer Sir Duke inclusief de tik in het tweede couplet wat je, hoort wanneer je op bovenstaande link klikt.

Weet jij nog wat je allereerste muzikale aankoop was?

(Moest dus aan zoonlief ook nog even uitleggen wat een LP is/was. Pfffff je wordt ouder mama)