Storm

Vanochtend weer een maandagochtend als vanouds. De wekker liep weer veel te vroeg op tijd af, dus met een duf opgewekt hoofd uit bed gestapt, ontbijt gemaakt, zoonlief gewekt. Was niet wakker te krijgen, twee weken lang hem iedere avond meegedeeld dat hij de volgende ochtend lekker uit mocht slapen en dan stond 'ie in alle vroegte al naast mijn bed "mam wat gaan we doen vandaag?"

Maar goed, hij kwam na wat aandringen van mijn kant toch zijn bed uit. Aankleden, ontbijten, tas ingepakt en hup naar school!

Manlief is al een aantal dagen niet helemaal lekker en toen gisterenochtend zijn onderbenen helemaal onder de rode vlekken stonden heb ik hem op zijn hart gedrukt vandaag toch maar even langs de dokter te gaan. Hem daar vanochtend nog even nadrukkelijk liefdevol aan herinnerd hij zou meteen gaan.

RUST!

Maar niet heus, ik weet niet wat het is, maar ik kan dan wel even een bakkie doen en denken "lekker even niets" maar in mijn hoofd gaat alles door. Even de kalender erbij pakken, wat staat er allemaal op het program, oh ja, meteen maar even de was opvouwen, halverwege.. gastenlijst voor het feest nog eens doornemen, hoeveel komen er, wie hebben er afgezegd (ik had zo gevraagd om dit te laten weten maar heb de indruk dat niemand die moeite neemt, fijn hoor) nog eens tellen, aaargh bijna honderd volwassenen, maar ja daar gaan er dus ook niet van komen. En de cateraar komt langs en die wil natuurlijk precies weten op hoeveel man hij moet rekenen!

Ondertussen is de koffie koud en schiet me te binnen dat zoonlief vanmiddag gym heeft, snel even de spullen bij elkaar zoeken, waar had ik die tas nou gelaten. Nog niets gehoord van manlief, zou het wel goed gaan, even bellen. Huisarts kon ook niets zeggen, brief mee om bloed te laten prikken voor onderzoek, afwachten dan maar, als hij maar niet ziek wordt dan kan niet hoor, niet nu, geen tijd.

En zo raasde er de hele ochtend vanalles door mijn kop, het stormt daarbinnen, en nu ben ik naarstig op zoek naar die knop....om het even uit te kunnen zetten.