Punt

Achter dit blog dan toch.

Wanneer je me wilt blijven volgen dan kan dat hier.

Een goed begin..

Oudjaarsavond. Een deel van de schoonfamilie op visite, heel gezellig, en om twaalf uur stuiven er een aantal (mannen) naar buiten (na nog snel even een kus en de beste wensen) om zich te storten het vuurwerk. En ineens staat daar die vreemde man, midden op straat, zonder jas. Lang haar, snor en baard, we noemen hem (omdat we geen idee hebben hoe hij heet) altijd Jezus. Het woont aan de overkant van de straat samen met nog een aantal Polen waar we eigenlijk totaal geen contact mee hebben. Ik zie daar ook telkens andere gezichten, dus het is weleens lastig om erachter te komen wie nou eigenlijk je overbuurman is, maar ik dwaal af.
Hij stond daar dus, op straat, zijn armen in de lucht en te dansen, te springen en te buigen. Mompelde bedankjes voor het vuurwerk. En we keken naar hem. moesten lachen, de kinderen vonden het maar een rare man en wij dachten dat hij wellicht al een fles of wat aan vodka achter zijn kiezen had. Soms moesten we hem manen wat  opzij te gaan omdat hij wel heel erg dicht bij het vuurwerk kwam. Maar hij bleef lachen en dansen. Toen het vuurwerk was afgelopen verdween hij weer in zijn huis, net als ons.
De volgende middag zat er een kaart in de bus. Een kerstkaart, waar het merry christmas was doorgestreept en het Happy New Year was onderstreept. Er was met pen uiteenspattend vuurwerk bij getekend en er stond op geschreven: "BEDANKT FUR DIE BLOEMEN! van nr 7"

Die gekke man, die dronke man waar wij glimlachend naar hadden staan kijken en totaal niet serieus hadden genomen had  moeite gedaan om deze kaart te schrijven en in de brievenbus te stoppen, zo bijzonder. Hij had er dus daadwerkelijk vreselijk van genoten. Je ziet, mijn jaar begon met een aangename verassing.

I GOTTA FEELING......

Fijne dagen!!!!

Sure we can

Maar niet altijd!

Beste mijnheer/mevrouw TNT,

Afgelopen maandag vond ik het volgende bericht in mijn mailbox:

Per post is bij ons een kapotte enveloppe aangekomen. Je briefje zat in de enveloppe, maar de chunk Bumps Zwart was eruit verdwenen. Heel vervelend, maar ik kan dus de chunk niet omwisselen.

Ik kan u verzekeren dat ik daar goed ziek van was. En boos, boos omdat dus blijkbaar iemand aan mijn spullen had gezeten. Toen ik dit in mijn omgeving vertelde werden er hier en daar wat schouders opgehaald. Ook al eens meegemaakt, TNT zeker, ik was stomverbaasd. Het is dus vandaag de dag niet meer vanzelfsprekend dat, wanneer je van je huisadres iets in een envelop stopt en dit vervolgens in de TNT brievenbus ter verzending deponeert je ervan uit mag gaan dat je zending ook ongeschonden op de plaats van bestemming komt. Nee, ik moet er dus voortaan rekening mee houden dat de medewerkers van de TNT niet te vertrouwen zijn en daar waar ze denken iets aan te treffen wat ze bevalt, ze zonder schroom zo’n envelop open maken. Vervolgens wordt hij (de lege envelop) nog wel netjes bij de geadresseerde afgeleverd, dat dan nog wel.

Het kan toch niet zo zijn dat we dit met z’n allen maar normaal moeten vinden. Ik kreeg zelfs een advies voor toekomstige zendingen: stuur dit dan terug in de originele verpakking, luchtkussen enveloppe of als pakket dan komt het zeker goed aan. Hieruit blijkt dus dat we ons daar maar op voor moeten bereiden, het is een normale zaak dat in andere gevallen je zending niet heelhuids aankomt.

Dat kan dan wel zo zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat dan ook zo maar accepteer. Wat gebeurd is kan ik niet meer terugdraaien. Ook zal ik dus niet de eerste zijn die dit bij u onder de aandacht brengt, maar ik denk wel dat er voor u een taak ligt om hier iets aan te doen zodat wanneer ik weer eens iets met TNT wil versturen met de vraag of ik ervan op aan kan dat alles keurig kan worden afgeleverd, u met recht kunt zeggen “sure we can”. Tot die tijd zou ik de slogan maar even achterwege laten, want mijn vertrouwen in u heeft een aardige deuk opgelopen.

Met vriendelijke groet,

Het waaide net iets te hard

Jaarlijkse controle

Vanochtend weer de jaarlijkse mammo gehad en dat is altijd weer een feestje. Dat apparaat moet echt een uitvinding van een kerel zijn, maar het schijnt nog steeds niet anders te kunnen dan op deze manier. Daar komt nog bij dat ze altijd vreselijk hun best doen om de "nietjes", die in mijn rechterborst zitten op de plaats waar destijds de tumor is verwijderd, keurig op de foto te krijgen, maar aangezien die aan de rand van mijn borst zit en ik een A-cupje heb, gaat dat telkens weer gepaard met heel veel trek en duw werk. Ik moet er dan meteen bij zeggen dat het ook afhangt van de verpleegkundige die het uitvoert. De laatste keer dacht ik op enig moment dat ik flauw zou vallen, zo hard werd er aan m'n, door de bestraling nogal zeer gevoelige, tiet getrokken. En als klap op de vuurpijl riep ze me toen  terug vanuit de wachtkamer omdat "het niet goed was". Nou dan zakt de moed je in de schoenen als je dat hoort, maar ze bedoelde dat de FOTO niet was gelukt, dus of we nog eens aan de slag konden, welja natuuuuurlijk, graag zelfs.

Maar vandaag liep dat allemaal soepel. Ik zou "samen" met Floor zijn gegaan, maar zij moest toch eerst een afspraak maken en die staat inmiddels gelukkig voor a.s. dinsdag gepland. Nu nog zorgen dat ze hem niet vergeet. Ik trof  een hele lieve verpleegkundige die zeer voorzichtig (voor zover dat mogelijk is, want dat ding moet geplet of je nou wilt of niet) te werk ging. Mijn rechterborst moest wel weer drie maal opnieuw, want ook zij wilde de nietjes in beeld krijgen.

Daarna nog even snel bloedprikken, en natuurlijk ging dat ook niet meteen goed. Dat blijft een crime bij mij, maar mijn oude klasgenootje deed vreselijk haar best om het zo aangenaam mogelijk te laten verlopen, met een heel dun naaldje, maar kon ook ditmaal niet voorkomen dat er twee keer geprikt moets worden en ik met een pracht van een bloeduitstorting rondloop.

Ach, ze hebben allemaal hun best gedaan, na een uurtje had ik alles weer achter de rug en nu maar hopen dat de oncoloog medio december ook nog met goed nieuws komt, dan kan ik weer een jaar vooruit.

SAMENwerken

Ik werk nu sinds ruim een maand op m'n nieuwe stekkie en het bevalt goed. Ik zit lekker in m'n vel ga met plezier naar mijn werk en heb er mijn draai inmiddels wel gevonden. Nou ben ik nogal het type eerst de-kat-uit-de-boom-kijken en inmiddels beginnen me een aantal dingen op te vallen. De meeste vrij onbelangrijk, maar met een ding zit ik nu toch te stoeien.

We zijn op 1 oktober met 6 nieuwe medewerkers op een groep van 11 begonnen. Van die zes komen er 4 vanuit een andere organisatie (fusie) en ik zie hen worstelen met de systemen en werkwijzes. Een is er al omgevallen (heeft twee weken thuis gezeten) en is inmiddels weer voorzichtig aan de gang. Een ander staat op het randje van en wat ik al aan zag komen gebeurde gisteren in het werkoverleg. Commentaar over en weer wat eindigde in tranen bij haar. En alhoewel er in woorden wel begrip voor hun situatie wordt getoond blijft het in daden achter. En tijdens die hele discussie heeft onze leidinggevende zijn mond niet opengedaan. En dat zit me nu dwars. Dus ik denk dat ik morgen maar eens een gesprekje aanga met hem, want ik vind dat we alles op alles moeten zetten om haar aan boord te houden, maar daar is naar mijn mening dan wel een schone taak voor hem weggelegd. Ik heb alleen het vermoeden dat hij dat nog niet (wil weten) weet en zich verschuilt achter de woorden "zo werken wij hier".  Misschien moeten een aantal dingen dan toch maar eens anders vanaf morgen.

De oudste truc ooit....

Maar dan Extra Large uitgevoerd....

We zijn eruit

Met de woorden "Mag IK eens iets zeggen?" verstoorde onderbrak zoonlief vorige week een goed gesprek tussen schoenenboer en mijzelf tijdens het avondeten. Twee hoofden draaiden naar de overkant van de tafel met een vragende blik.

We waren voor de zoveelste keer aan het bedenken wanneer we nou eigenlijk het beste de wintersport konden plannen. In de vakanties hebben we, lees schoenenboer, andere verplichtingen en we waren eigenlijk de mogelijkheden aan het bespreken om toestemming te gaan vragen aan de school voor zoonlief om een weekje buiten de geoorloofde periodes vrij te vragen.

"Ik heb een goed idee" vervolgde hij zijn verhaal en keek daarbij zijn ouders aan de andere kant van de tafel doordringend aan. "Als we nou eens NIET op wintersport gaan!" en laat een ijzige stilte vallen. Twee verbaasde gezichten keken hem aan. NIET, zegt hij die 's ochtends geen tijd heeft om te ontbijten omdat hij niet kan wachten om zijn ski's weer onder te binden en van zowat elke berg naar beneden durft te komen! NIET, zegt hij die we aan het einde van de dag moeten beloven nog een laatste ritje met de slee de berg af naar het dal te mogen maken voordat we ons in het après-ski geweld kunnen storten. NIET zegt hij die sinds zijn geboorte in café "George" boven op de tafel of banken staat te dansen en springen op de Skihut muziek!

"Als we dan eens in de zomer naar het park in Zuid Frankrijk gaan waar we eerder zijn geweest. Ik weet dat dat best duur is, maar dan sparen we het geld van de wintersport erbij en......ik wil weer graag naar een plek waar ik vriendjes kan maken". Twee gezichten kijken vol trots glimlachend vanaf de andere kant van de tafel naar hun zoon om vervolgens elkaar aan te kijken. Ik zie een knipoog en de borden worden leeggegeten. We zijn eruit.

Afgelopen weekend is de zomervakantie geboekt. Ik geloof dat we nog nooit zo vroeg zijn geweest, dus we hebben verrekte lang ruim de tijd om daar naar toe te leven.

*Note: Afgelopen zomer zaten we met ons drietjes in een giga mooi huis in Portugal in the middle of nowhere. Een prachtige vakantie voor alledrie, maar wel een waar zoonlief al die tijd met zijn ouders zat opgescheept, geen kind in de buurt. Ik kan me voorstellen dat hij dat volgend jaar anders wil :)